Het einde van zelfhaat

[Rozenhart]

Je hoort het zoveel: mensen die zichzelf vervloeken, door iets wat ze ooit hebben gedaan of nagelaten. 'Ik deug niet.' ...  'Ik kan het mezelf niet vergeven.' ... 'Waarom heb ik dat (niet) gedaan?' ...
Nu kun je Een cursus in wonderen hebben gedaan, 365 dagen lang. Misschien heb je begrepen dat je liefde bent. Dat liefde de enige werkelijkheid is.
Het kan ook zijn dat je de deuren hebt plat gelopen bij therapeuten met je zelfbeklag!...
Goed, heeft dat alles je echt geholpen, om een einde te maken aan zelfhaat?
Als je de persoon bent (dus deze zit daar niet toevallig) en je bent daarbij ook de waarnemer van de persoon (zonder enige twijfel). En deze twee zijn niet-twee. Dus een en hetzelfde. Waar zit dan nog de ruimte van zelfhaat?
Maar als je als een waarnemer je zelf, de persoon beoordeelt. Heb je gegarandeerd een gespleten situatie, nietwaar?
Dit is geen een of andere theorie: Je bent het object en de waarnemer van het object en deze zijn een en hetzelfde. Dan zal je innerlijk vrij zijn.